……..ΕΜΕ ΝΝΙΟΥΝΤΕ ΤΣΑΚΩΝΙΚΑ…… Μαριτίνα
Τςhίτα τσαί Τίτιντα 4–5 του Φλεβάρη 2025: Α Τσακωνοπαρέα.
Παπαδιαμάντη #68: Α νοσταλγό #39.
Διαστσευή τσαι γραφτέ τθα ΤΣΑΚΩΝΙΚΑ από τον Πάνο Μαρνέρη…

Ο Μαθιό έκι ννιουρίζου ότσι άκια να ννι ήγκιαει τσυνηγούντε αλλά ετήνε έκι φτυχιστέ. Το τελευταίο μυστικό τα Λιαλιώ το ότσι ο αγαπηκικό σι έκι πριτθέ ο καοκιστήτσε ννι. Έκι έχου ταν ολπίδα με τα στσέψη ότσι: Αφού α Λιαλιώ παρατήτσε τον αγακητέ σι για ένα γέρου, έτρου τσαί έδαρη έκι πορούα να αφεί το γέρου τσαί να νάρει σ’ετήνε. Άμα τσαί ήγκιαει τσυνηγούντε τσαί του δύου μαζί τθα πορία, τσαί ετήνα ννι έκι μπιστεγκουμένα τσαί ήγκιαει τσίφουντε παρέα τθο χωριουδάτσι σι; Ωωωωω!!! τότθε ο έρωτά σι άκια να αγιαστεί από τα στερία τσαι τα θάασσα . θάμα!,,,
Με το έτρου εννιάτθε α φωνά του τσύρ Μοναχάκη:
—Λιαλιώ, Λιαλιώ έεεε Λιαλιω!,
Α Λιαλιώ σταμακίε με τα ννία, ταράε τα τσιουφά σι τσαι απογήτθε όσιου πιο δενατά έκι δενουμένα…
—Όρσε τσείε Μοναχάτση….

Τσι ένι το πιό πολύκιμο; Α υγεία! Ανέ έχουμε ταν υγεία νάμου λοιπόν τσαι ανέ «ΝΝΙΛΗΝΟΥΜΕ ΤΑ ΓΡΟΥΣΣΑ ΝΑΜΟΥ»

Ο Μαθιός γνώριζε ότι θα τον κυνηγούσαν, αλλά εκείνος ήταν ευτυχισμένος. Το τελευταίο μυστικό της Λιαλιώς, πως ο αγαπημένος της είχε πνιγεί, δεν το καλοπίστεψε. Είχε την ελπίδα με τη σκέψη ότι αφού ή Λιαλιώ παράτησε τον αγαπημένο της για έναν γέρο, έτσι και τώρα θα μπορούσε να αφήσει τον γέρο και να πάρει αυτόν….
Άμα κυνηγούσαν και τους δύο μαζί στο δρόμο και εκείνη τον εμπιστευόταν και φανερωνόντουσαν παρέα στο χωριό της;
Ωωωω!!! τότε ο έρωτας του θ’ αγιαζόταν από την στεριά και τη θάλασσα. Θαύμα!!! Με το έτσι ακούστηκε η φωνή του κυρ Μοναχάκη.. — Λιαλιώ, , Εεεε Λιαλιώ….
Η Λιαλιώ σταμάτησε μονομιάς, κούνησε το κεφάλι της κι αποκρίθηκε όσο πιο δυνατά μπορούσε….—Ορίστε θείε Μοναχάκη….

Τι είναι το πιο πολύτιμο; Η υγεία! Να έχουμε την υγεία μας λοιπόν,
και να «ΜΙΛΑΜΕ ΤΗΝ ΓΛΩΣΣΑ ΜΑΣ»