………..ΕΜΕ ΝΝΙΟΥΝΤΕ ΤΣΑΚΩΝΙΚΑ …….. Ηλιάνα Ολυμπίου.
Τίτιντα τσαι Πέφτα 22–23 του Αμάη 2024: Α Τσακωνοπαρέα ….
Αγνάντεμα #10: του Παπαδιαμάντη #28. Διαστσευή τσαι γραφτέ τθα Τσακώνικα από τον Πάνο Μαρνέρη.
Τά δάκρυα σι τσιτάνει τθο τσύμα τθο χειόθασσε τσαι κικρά τςεί τσαι φαρμακούτθαει τσαι θυμούκαει τσαι αγρεύαει τσαί θεριακούτθαει.
Τθα πορεία σου ερέκαει τον άτςhωπό σι τσαι ννιε πρίαει. Ο γιουρίε ποτέ. Α Φλανδρώ κάνε τσαι ματακάνε σε έγκειννι το έρμο χειόθασσε τσαι έκι ξοικαλζα,αγναντέγκα τσαί αντεχουμένα. Περάτσε μήνα, περάτσε χρόνε, δυ χρόνου, τςhείναι τσαι το σκαρί κχίπτα ο ‘κι ορούμενε. Του κάκου α Φλαμανδρώ επκι αντεχουμένα.
Α φλαμανδρώ βάτσε, ψαχνίαει τα δάκρυα σι ως πφι ό’κι έχα άλλιου δάκρυ, τσαί τότθε καταράστε τα θάασσα τσαι παρακαλέτσε του Θεοί σ ούγοιοι ήγκιαει πέτσhουνε να ναϊθεί τσαι ετήνα πέτςhε, βράχο.
Ενάτθε έκειννι πφι εκχαράε τσαί ννιε μποίκαει βράχο, τσέρα, με αντρώκινε σουλούπι. Τσαι ανέ περάκαει χιλιάδε χρόνου το αντρώκινε σουλούπι απαραμάτσε τσαι ενι δενάχουντα . Ορή ο βράχο, πφι ένι χαροπαλαίγκου τσαί κοτζίζου τάνου τθα τσύματα πφι ννι είννι ντίντα.
Υγεία το πολυκιμούτερε αγαθέ θιλενάδε τσαι θίλοι.
……………ΕΜΕ ΝΝΙΟΥΝΤΕ ΤΣΑΙΩΝΙΚΑ………
Τα δάκρυα της έπεσαν στο κύμα της ακροθαλασσιάς και πικράθηκαν και φαρμακώθηκαν και θύμωσαν και αγρίεψαν και θέριεψαν. Στο δρόμο τους βρήκαν τον άντρα της και τον έπνιξαν. Δεν γύρισε ποτέ. Η Φλανδρώ ήρθε, ξανά ήρθε, σ’ αυτό το έρημο ακρογιάλι και κοίταζε, αγνάντευε και περίμενε. Πέρασε ένας μήνας, πέρασε χρόνος, δύο χρόνια, τρία και το σκαρί πουθενά δεν φαινόταν. Μάταια η Φλανδρώ περίμενε. Η Φλανδρώ έκλαψε, στέγνωσαν τα δάκρυα της, ως που δεν είχε άλλο δάκρυ και τότε καταράστηκε τη θάλασσα και παρακάλεσε τους θεούς, οι οποίοι ήταν πέτρες, να γίνει κι αυτή πέτρα, βράχος. Έγινε αυτό που ζήτησε και την έκαναν βράχο, ξέρα, με ανθρώπινο σουλούπι. Κι αν πέρασαν χιλιάδες χρόνια το ανθρώπινο σουλούπι παρέμεινε και φαίνεται…Να βράχος που χαροπαλεύει και βογκάει πάνω στα κύματα που τον κτυπούν.
Υγεία το πολυτιμότερο αγαθό μας φιλενάδες και φίλοι .
…………..ΜΙΛΑΜΕ ΤΣΑΚΩΝΙΚΑ……….