…………ΕΜΕ ΝΙΟΥΝΤΕ ΤΣΑΚΩΝΙΚΑ ………..Μεταξού.
Σάμπα τσαι Τσιουρακά 10–11 του Φλεβάρη 2024:Α Τσακωνοπαρέα.
Κουιτέ #229 από το βιβλίε «ΚΡΑΥΓΗ»
Διαστσευή τσαι γραφτέ τθα Τσακώνικα από τον Πάνο Μαρνέρη ..

Άγκα από τα μπρούσα σι το σταυρέ του αϊθή μι. Ένα ωραίο χρυσέ σταυρέ, τσαι το μαγκηλάτσι σι. Νιε σταυρούκα του χέρε.
Οράκα κα το καμπτζί του Δημόπουλου το Ντίνο πφι έκι παραδέρου. Έκι ξεφουσου τσαι έκι ποίου—Δέσποινα μι, Δέσποινα μι…..
όπφουρ έμα κχαμπαίνα ερέκα τα Μάτη σι . —Τσυρά Τσένη, πέκα νι,
Ο υζέ ντι ένι σκοτουτέ τσαι ένι οπά, για να μη ψαφήνερε…
Όπφουρ έμα σιάνα τον αφέγκη μι οράκα το Γιώργο το Σαμοθρακιώτα,
τον Αργύρη το Σεφερλή τσαι τον Κοτσώρο . Τσαι οι τςhεί ζωντανοί.
Γιουρήε ο Σαμοθρακιώτα τσαι ρωτήτσε μι: — Βρε Ελένη Κια είννι;
—Φύγκαει,νιε πέκα, μη φοζήσιου φύγκαει . Είννι ελγκου ντε τα Βυσωκά, ο ‘νι αραματέ γκανένα…. Ετθάκαει ορθά, γιομάτοι αίματα τσαι μαλοί. Εγλυτούξαει τσ’άλλοι, ο Πάνο ο Νικολαΐδη, ο Γιώργο ο Γιωργαντά πφι έκι κοφτά α γρούσσα σι, τσαι άλλοι .

…Να έχουμε υγεία θιλενάδε τσαι θίλοι ότσι πιο ακριβό…
………ΕΜΕ ΝΙΟΥΝΤΕ ΤΣΑΚΩΝΙΚΑ ………
……..
Πήρα από την τσέπη του το σταυρό του αδερφού μου. Ένα ωραίο χρυσό σταυρό και το μαντηλάκι του του. Του σταύρωσα τα χέρια.
Είδα και το παιδί του Δημόπουλου, τον Ντίνο, που ψυχομαχούσε. Ξεφυσούσε και έκανε: «Παναγιά μου Παναγιά μου». Όπως κατέβαινα βρήκα τη μητέρα του, την κυρά Ξένη. Της είπα:— Ο γιος σου είναι σκοτωμένος και είναι εκεί, για να μην ψάχνεις.
Όπως έφτιαχνα τον πατέρα μου είδα τον Γιώργο τον Σαμοθρακιώτη, τον Αργύρη το Σεφερλή και τον Κοτσώρι. Και οι τρείς ζωντανοί . Γύρισε ο Σαμοθρακιώτης και με ρώτησε:—Βρε Ελένη που είναι; —Έφυγαν του είπα, μη φοβάσαι, έφυγαν πηγαίνουν στην Βυσσωκά. Δεν έχει μείνει κανένας. Σηκώθηκαν όρθιοι γεμάτοι αίματα και μυαλά. Γλίτωσαν και άλλοι, ο Πάνος ο Νικολαΐδης, ο Γιώργος ο Γεωργαντάς που ήταν κομμένη η γλώσσα του, κι άλλοι…..
Να έχουμε υγεία φιλενάδες και φίλοι ότι πιο ακριβό…
……..ΜΙΛΑΜΕ ΤΣΑΚΩΝΙΚΑ ………..