………….ΕΜΕ ΝΙΟΥΝΤΕ ΤΣΑΚΩΝΙΚΑ ……….Ματίνα
Πέφτα τσαι Παράστσι 18-19 του Αουνάρη 2024:Α Τσακωνοπαρέα .
Κουιτέ #241: από το βιβλίε «ΚΡΑΥΓΗ»
Διαστσευή τσαι γραφτέ τθα Τσακώνικα από τον Πάνο Μαρνέρη .
Όα ταν αμέρα αραμάκαμε τάσου .Εβαλήκαει κχάρα τθο σκολείε . Οι εψιλοί νάμου δαίσουντε. Σαν εμπαήκαμε τάτσου, τα πολυβόλα σταλιχτά απότσου από το σκολείε. Τάτσου έκι πρεσσέ στρατέ .
Κατά τα τάνου ό ‘μαει πορούντε να ζάμε, τσαί έτρου δούκαμε κατά κάτου, Σταθιμό μερία. Εζού ερέσμα τάσου σε νία άμπελε. Εχάκα τα μάτη μι. Μιτσή σιατέρη έμα τσαι καταφοζατθέ. Ενιάκα νία φωνά οι ατσhοίποι, οι ατσhοίποι …. είννι κχαμπέντε πι ατσhοίποι..
Ου ‘γκιαει όμως οι διτσοί νάμου, ήγκιαει οι φονίε, έτεοι πφι σκωτούκαει του διτσοί νάμου . Σαν σ’οράκα, γκριούμα κάτου από ένα κράμα από το φόβο μι . Σαν εκαγκιούτσε μπαήκα από ταν άμπελε τσαι άγκα κατά πούα κάτσι γουναίτσε πφι ήγκιαει έγκουντε κατά τάνου. —θα ζάου να ερέσου τα μάτη μι στσέμα..
Εσούκα τθο σhηνί . Οπά όλοι οι ατςhοίποι ήγκιαει σκοτουτοί τσαι ήγκιαει πρεσσοί γουναίτσε βούντε τσαι κουίζουντε..
…..Υγεία θιλενάδε τσαι θίλοι αλάργα από πόλεμο …….
…………..ΕΜΕ ΝΙΟΥΝΤΕ ΤΣΑΚΩΝΙΚΑ ………….

Όλη την ημέρα μείναμε μέσα. Εβαλαν φωτιά στο σχολείο. Τα μάτια μας επκαιγαν. Σαν βγήκαμε έξω τα πολυβόλα ήσαν στημένα απέξω από το σχολείο. Ήταν πολύς στρατός. Προς τα πάνω δεν μπορούσαμε να πάμε και έτσι κάναμε προς τα κάτω, προς σταθμό μεριά. Εγώ βρέθηκα μέσα σε ένα αμπέλι. Έχασα τη μάνα μου. Μικρό κοριτσάκι ήμουν και καταφοβισμένο. Άκουσα μια φωνή:—Οι άντρες, οι άντρες…..κατεβαίνουν οι άντρες… Δεν ήταν όμως οι δικοί μας, ήταν οι φονιάδες, εκείνοι που σκότωσαν τους δικούς μας. Σαν τους είδα κρύφτηκα κάτω από ένα κλίμα από το φόβο μου. Όταν νύχτωσε βγήκα από το αμπέλι και πήρα κατα πόδα κάτι γνωστές γυναίκες, που πήγαιναν προς τα πάνω. —Θα πάω να βρω τη μάνα μου, σκέφτηκα. Έφτασα στο λόφο. Εκεί όλοι οι άντρες ήσαν σκοτωμένοι και ήταν πολλές γυναίκες που έκλαιγαν και ούρλιαζαν……..

….Υγεία φιλενάδες και φίλοι μακρυά από πόλεμο……
…………..ΜΙΛΑΜΕ ΤΣΑΚΩΝΙΚΑ…………