………….ΕΜΕ ΝΝΙΟΥΝΤΕ ΤΣΑΚΩΝΙΚΑ……… Μαρία Αλεβάντη .
Δέφτερα τσαί Τςhίτα 14 —15 του Οχτώμπρη 2024:Α Τσακωνοπαρέα.
Παπαδιαμάντη # 36 : Α νοσταλγό #7
Διαστσευή τσαι γραφτέ τθα Τσακώνικα απο τον Πάνο Μαρνέρη.

Απορέτσε ο νέο με τον απογημό.
—Τότθε ανέ κχαούντει ο κούε τσαι ανέ ψαφήνωει για σ’εννίου τθα τσέα…Ο νέο άτζε θάρρητα τσαί ρωτήτσε:
—Ο τσύρ Μοναχάκη κιά έκι σαν εκιού φύτζερε από ταν τσέα;
—Όλιου τθο καφενείε ένι τσεροστασταλιάζου ως τα μεσάννιουτθα. Εννίου μ’ένι αφήνου μοναχά μι ολιουένα… Σαν επέτσε έγκειννι άκια να έκι σπουρίζα τα βάματα, με το ζόρι εκχοντούτθε..
Ο νέο, ο Μαθιό, έκι συνεχίζου να κωπηλακίχει. Σε λιγάτσι εσούτσε τθο τθούμα του λιμανίου τθαν ανατολικά μερία .
Από οπά ταν ατζά μερία έκι δενάχα ννία μακρόστενε στερία πφί τάνου σι έκι κατσατέ, ο πότε λεκαριστέ νή ο πότε γυμνέ σhίνα.
Σαν εσούκαει τθο σταγόννι, τθο τθούμα του λιμανίου α νέα γουναίκα σταλίε τουρ εψιλοί σι τθαν ατζά στερία τσαι ό ‘κι ξεκχολίχα σι .
—Να οράου οπά πέρε τσαί απέ έμε γιουρίζουντε, επέτσε αφού αναστενάε βαθία δυ, τςhεί βολέ.
…….Ανέ ξημερουθούμε με υγεία θιλενάδε τσαι θίλ…..
……… ΕΜΕ ΝΝΙΟΥΝΤΕ ΤΣΑΚΩΝΙΚΑ ………

Απόρησε ο νέος με την απάντηση.
—Τότε ας γαβγίζει ο σκύλος και ας ψάχνουν για μένα στο σπίτι…
Ο νέος πήρε θάρρος και ρώτησε: —Ο κύριος Μοναχάκης που ήταν, σαν εσυ έφυγες από το σπίτι;
—Όλο στο καφενείο ξεροσταλιάζει ως τα μεσάνυχτα, εμένα με αφήνει μόνη μου ολοένα. Σαν είπε εκείνο θα έβαζε τα κλάματα, με την βία κρατήθηκε. Ο νέος, ο Μαθιός συνέχισε να κωπηλατεί. Σε λίγο έφτασε στο στόμα του λιμανιού, στην ανατολική μεριά. Από την απέναντι μεριά φαινόταν μία μακρόστενη στεριά που πάνω του καθόταν, πότε το άσπρο και πότε το γυμνό βουνό. Σαν έφτασαν στο σαγόνι, στο στόμα του λιμανιού, η νέα γυναίκα στήλωσε τα μάτια της στην απέναντι στεριά και δεν τα ξεκολλούσε:— Να ιδώ εκεί πέρα και μετά γυρίζουμε, είπε αφού αναστέναξε βαθιά 2–3 φορές….
….Να ξημερωθούμε με υγεία φιλενάδες και φίλοι ….
……..ΜΙΛΑΜΕ ΤΣΑΚΩΝΙΚΑ ………