1)ποίημα:Σύννεφα μουντά:Τετώρος
Μουντά είννι τα σύγνεφα , τον ήλιε εστσεπάνει
Απρούτθαει τθον ουρανέ τον τόπο εσκοταϊδάνεί
Τα δεντρικά εχάκαει τα όμορφα χρώματα σου
Άχαρα είννι αραματά ,κρίμα τ’ ανάστημα σου.
Το ποταμούτςhι το μιτσή , αντάρα μόνο εν’ ποίντα
Τα γάργαρά σι ύβατα , εντύπωση ού ‘ννι δείντα .
Δακρύζου ένι ο ουρανέ , ννια περιλυπήα,
Φωληάσταει τσαί γκριούφταει ,αγρίμια τσαί πουλία .
Μόνο ενα σκίουρε μιτσή ,εν’ παίζου όλιου δρόννι
Ό ‘νι μπατέ τθα βάσανα , ένι μιτσή ακόννη.
Ταχία ομως θίλοι μη τσαί σαν θα ξημερούει
Α φύση α παντοδύναμο τα πάντα θα διορθούει .
4)…Διάλογο μιτσή— Μιχάλης —Άλεξαντρος Σαπουνάκης
Α—Κάτσα..
Μ—Γιατσί;
Α—Τσι γιατσί;
Μ—Γιατσί να κατσάου;
Α—Εε μη κασίσιου;
Μ—Τσαί γιατσί να μη κατσάου;
Α—Τότθε κάτσα.
Μ—Όρα μη κατσάου; Ο θύκαει
Α—Ποίερ εθύκαει;
Μ—Γκανένα.
Α—Ποίερ ένι α αφεγκία σι;
Μ—Τσιουνέ αφεγκία;
Α—Έτενη πφι επέτσερε
Μ—Ποίερ επέκα;
Α—Του Γκανένα.
Μ—Για ξοίκα μι κα. Με ζουρλίερε . Κάτσα,φύτσε, κιούψε,έτθα…
Παράτει μι από όρπα χάμου. Έτζε πρίτσου….
Α—Γιατσί να πριτθού;
Μ: Εεεεεε.
………..
1) ποίημα:Τετώρος Μιχ.
Μουντά είναι τα σύννεφα τον ήλιο τον εσκεπάσαν
απλώθηκαν στον ουρανό τον τόπο σκοταδιάσαν.
Τα δέντρα έχασαν, τα όμορφα χρώματα τους,
άχαρα παρέμειναν, κρίμα το ανάστημα τους.
Το ποταμάκι το μικρό, αντάρα μόνο κάνει,
τα γάργαρα του τα νερά εντύπωση δεν δίνουν.
Δακρύζει ο ουρανός, μία μεγάλη λύπη,
φωλιάσανε και κρύφτηκαν, αγρίμια και πουλιά,
μόνο ένα σκίουρος μικρός, παίζει πιλαλώντας,
δεν έχει μπει στα βάσανα,είναι μικρός ακόμα.
Αύριο όμως φίλοι μου και σαν θα ξημερώσει,
η φύση η παντοδύναμη, τα πάντα θα διορθώσει,
……………………………..
4)…Διάλογο μιτσή #2 Αλεξ— Μιχάλης
Α—Κάθισε.
Μ—Γιατί;
Α—Τι γιατί;
Μ—Γιατί να καθίσω;
Α—Ε μην κάθεσαι…
Μ—Και γιατί να μην καθίσω;
Α—Τότε κάθισε..
Μ—Κοίτα μην καθίσω, δε σφάξανε;
Α—Ποιόν σφάξανε;
Μ—Κανένα.
Α—Ποιος είναι η αφεντιά του;
Μ—Ποιανού αφεντιά;
Α—Εκείνου που είπες..
Μ—Ποιον είπα;
Α—Του κανένα..
Μ—Για κοίτα με καλά, με τρέλανες. Κάθισε. φύγε, κοιμήσου, σήκω, παράτα με από κει χάμω. Πήγαινε και πνίξου..
Α—Γιατί να πνιγώ;
Μ—Εεεεεε
………. Πάνος Μαρνέρης