ΕΜΕ ΝΙΟΥΝΤΕ ΤΣΑΚΩΝΙΚΑ

Τσακώνικα με τον Πάνο

 

Έμε Φχαριστούντε ορεσσιού τα όμορφο Άρτεμη. 

…..…… ΕΜΕ ΝΙΟΥΝΤΕ ΤΣΑΚΩΝΙΚΑ…………Άρτεμις

Πέφτα τσαι Παράστσι 12–13 του Αμάη 2022: Α Τσακωνοπαρέα …. 

Κουιτέ # 60 από το Βιβλίε «ΚΡΑΥΓΗ»

Διαστσευή τσαι γραφτέ τθα ΤΣΑΚΩΝΙΚΑ από τον Πάνο Μαρνέρη…

 Όρπα ξενυχκίαμε, α νία δίπα ταν άβα, μουγκρίζουντε δίχως να μπάνουμε αντρώκινε νιλία. Τάτσου έκι πρεσσά κρυάδα. Έκι ξαστερία τσαι έκι έχου ξεριστέ  πάγο. Μόνιου μη ζάνει οι κούνοι, οι αλεπούδε τσαι άβα ζώα τσαι σι ξεστσίσουει, έμαει στσεγκουμένει . . Σαν εκχράε το χάραμα πέκαμε να ζάμε τσαι να σι κχαμπαήσουμε τθο νεκροταφείε . Ενίου τσαι του δύου σιατέρε τα Δούβου, πφι έμαει έχουντε μιτσά καμπτζία επέκαει νάμου να ζάμε λίγο αργούτερα, να νάρει α μέρα τάνου σι τσαι να μπαεί ο ήλιε . Ένι θυνηκχουμένα ότσι ο ‘μαει έχουντε ίδιτα να άτσουμε τα καμπτζιούλια τσαι έταοι πφι έμαει φορούντε ήγκιαει τάσου τα αίματα . Φύγκαει ΟΙ Χαροδατοί τσαι καταχολιατοί γουναίτσε, τσhέμουντε από τα κρυάδα τσαι το φόβο . Ταν αϊθά μι τα Χαρίτσα νιε δούκα ένα κοτσινέ μπολκάτσι πφι έμα έχα παρτέ μαζί μι τα σύνταχα από τα τσέα . Με κοτσινά θα ζάου; με ρωτήτσε . Ναι νιε πέκα τσαι τα δικά μι τσουράπια κοτσινά είνι … απογήμα. Αλλά τσαι οι σκωτουτοί είνι βαφτεί τθα κοτσινά από το ίιδε σου το  αίμα……

Θιλενάδε τσαι θίλοι όρεγη τελειούτσε έντανη α χλιβερά αλλά τσαι αληιθινά  μαρτυρία ταρ Ηλέκτρα Κακιού… 

Να ποίνουμε το Σταυρέ νάμου, ενεί τσαι τα καμπτζία νάμου να μην ζήουμε τσαι να μην οράμε ετσιτάπα ναμέρε….

………………..ΕΜΕ ΝΙΟΥΝΤΕ ΤΣΑΚΩΝΙΚΑ …………….. 

Εκεί ξενυχτήσαμε η μία δίπλα στην άλλη, μουγκρίζαμε δίχως να βγάλουμε ανθρώπινη μιλιά.  Έξω ήταν πολύ κρύο, ήταν ξαστεριά και είχε ρίξει πάγο.  Μόνο μην πάνε τα σκυλιά, οι αλεπούδες και τα άλλα ζώα και τους ξεσκίσουν σκεπτόμαστε .  Σαν έσκασε το χάραμα είπαμε να πάμε και να τους κατεβάσουμε στο νεκροταφείο.  Εμένα και τα δύο κορίτσια της Δούβου, που είχαμε μικρά παιδιά, μας είπαν να πάμε λίγο αργότερα, να πάρει ημέρα πάνω της και να βγει ο ήλιος.. 

Θυμάμαι ότι δεν είχαμε ρούχα να αλλάξουμε τα παιδάκια και εκείνα που φορούσαμε ήτανε μέσα στο αίμα.  Έφυγαν οι χαροκαμένες και καταστεναχωρήμενς γυναίκες, τρέμοντας από το κρύο και το φόβο. 

Στην αδερφή μου την Χαρίτσα της έδωσα ένα κόκκινο ζακετάκι που είχα πάρει μαζί μου το πρωί από το σπίτι.— Με κόκκινα θα πάω; με ρώτησε.. —Ναι της είπα, και οι κάλτσες μου κόκκινες είναι …της αποκρίθηκα, αλλά και η σκοτωμένοι είναι βαμμένοι στα κόκκινα από το ίδιο τους το αίμα…….. .φιλενάδες και φίλοι εδώ τελείωσε η θλιβερή αλλά και αληθινή μαρτυρία της Ηλέκτρας Κακιού ….

Να κάνουμε τον Σταυρό μας, εμείς και τα παιδιά μας να μην ζήσουμε και να μην δούμε τέτοιες μέρες

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *