……. ΕΜΕ ΝΙΟΥΝΤΕ ΤΣΑΚΩΝΙΚΑ 

ΠΑΡΑΣΤΣΙ 29 του Σερικχή 2018 . Τσακωνοπαρέα μοι 

Πάντα έμα γύρου τα ξεσέλια . ΠΑΝΤΑ . Έκει πλέα  α τσέα μοι 

Έκει α γειτονία μοι , Έκει το λιμάνι μοι ,το αποκούγκι μοι ,α φωλήα μοι .  Όρπα τα ξεσέλια έμα πάντα εχου ταν αίσθηση τα ασφάλεια . Γκανένα τσαι τσίπτα ό’κει πορούντα να μη κειράξει. Έμα άρχοντα τσαι ασφαλιστέ  δίπα του γειτόνοι του θίλοι τσαι του συγγενήδε .

 16 χρονού έφηβο. Φύγκα από το σκολείε . Εζάκα του Πέτσε για δουλεία εματαζάκα το σκολείε ταν Αιθήνα   , εδουλεύα τουρ οικοδομέ ,  φύγκα τσαι από έκεινη το σκολείε τσαι ξαναγιουρήα τα γειτονία μοι . Έμα προβληματιστέ όσιου ποτέ .

Ο ‘ μα γεού ούτε χαιρούμενε ως τσαι τα τραγούϊδα μοι ίγκιαει γκριούφουντα πόνε , τσαι ο χορέ μοι πλέκιεριου ακόνη . 

Α γειτονία μοι τα ξεσέλια μοι πάντα μη ίγκιαει δεχούμενα τσαι μη  ίγκιαει αγκαλιάζουντα . Έμα ξέρου ότσι πάλι έκει θα ση αποχωριστού τσαι έντανη τα βοά για πρεσιού . Έκεινη το καουτσαίρι του 1969 έκει για ενίου το καουτσαίρι πφι εχαράε  ταν υπόλοιπο ζωή μη .

Η έτρου  ή´ αλλίου . Υπερισχύε το αλλίου (απόφαση πφε άγκα  με πόνε )τσαι μπρι μόλει το επόμενε καουτσαίρι αφήκα τσαι πάλι τα ξεσέλια μοι για 13 ολόκληροι χρόνου . Ο ‘ κει πλέα υπάρχου κανένα όγο για σενίου να έμα οπά… τσαι έτρου κικρατέ , σεκλεκιστέ, ετσινήκα το ψάφημα για να παστού του πληγάε μη , σε κατανέγκα; 

Όχι βέβια  ανοίαει πλέκιεριου , τσαι είνει μοζούντε πλέκιεριου …… 

Καλε ξημέρουμα Τσακωνοπαρέα μοι . 

……….ΕΜΕ ΝΙΟΥΝΤΕ ΤΣΑΚΩΝΙΚΑ …………. 

Πάντα γύριζα στα ξεσέλια , πάντα . Ήταν πλέον το σπίτι μου.  Ήταν η γειτονιά μου ήταν το λιμάνι μου ήταν το αποκούμπι μου , η φωληά μου . Εκεί στα ξεσέλια είχα πάντα την αίσθηση της ασφάλειας . Κανένας και τίποτα δεν μπορούσε να με πειράξει . Ήμουν άρχοντας και ασφαλής ανάμεσα στούς γειτόνους στους φίλους και στους συγγενείς . Επήγα στις Σπέτσες για δουλειά , επήγα στο σχολείο ξανά 

 στην Αθήνα , εδούλεψα στις οικοδομές . Έφυγα και από εκείνο το σκολείου και ξαναγύρισα στην γειτονιά μου . Ήμουν προβληματισμένος όσο ποτέ… 

Δεν γελούσα , δεν χαιρόμουνα , ως και τα τραγούδια μου έκρυβαν πόνο και ο χορός μου περισσότερο ακόμα . Η γειτονιά μου τα ξεσέλια μου , πάντα με δέχονταν κα με αγκάλιαζαν . Ήξερα πως και πάλι θα τα αποχωριζόμουν και τούτη την φορά  για πολύ .Εκείνο το καλοκαίρι το 1969 ήταν που χάραξε το υπόλοιπο της ζωής μου .

ή´ έτσι ή´ αλλιώς. Υπερίσχυσε  το αλλιώς ( απόφαση που πήρα με πόνο ) και πριν έρθει το επόμενο καλοκαίρι άφησα και πάλι τα ξεσέλια μου για 13 ολόκληρα χρόνια . Δεν υπήρχε πλέον κανένας λόγος για να είμαι εκεί και έτσι πικραμένος και στεναχωρημένος άρχισα να ψάχνω αλλού για να παστώσω τις πληγές μου . Τάχατες τα κατάφερα; Οχι βέβαια , άνοιξαν πιότερο και πονούν πιο πολύ ..