……… ΕΜΕ ΝΙΟΥΝΤΕ ΤΣΑΚΩΝΙΚΑ ……….. 

Δέφτερα 2 του Αωνάρη 2018. Τσακωνοπαρέα μοι .

      ………Κα εβδημά τσαι καλε μήνα …….

Εγιουρία κίσου ύστερα από 47 χρόνου τσαι ένει απαραμού όρεγη τα Πατρίδα .  Ένει επισκεγκούμενε τσαι του δύου γειτονίλε . Κάθε νία ξεχουριστά . 

Α πρώτε γειτονία με είνει δία πρεσσά χαρά , τσαί γιατσί όχι … Όρπα ενάμα , όρπα επρωτοτσhαχήκα Σε έκεινη το μέρη , τσαι έτεοι οι χρόνου ίγκιαει οι πιο ανέμελοι ξέγνοιαστοι χρόνου τα ζωή μοι . Γιάκεινη α κάθε επίστσεψη οπά  ένει πιο ευχάριστε ,ένει φερίκχα χαμόγεα τα χεία μοι , ένει άνετε , ένει γλυκά . 

Α επίστσεψη μοι  τα ξεσέλια με ένει σεκλεκίχα . Οι αναμνήσαι μοι από οπά είνει μοζούντε . Είνει δεήντε κχόμποι τον άρουγγα μοι , είνει μπλοκάρουντε τα φωνά μοι είνει φερίκχουντε δάκρυα τουρ εψιλοί μοΙ

Ένει Θέου να φωνηάτσου με ουρλιαχτά . Ένει Θέου να φωνηάτσου τα ονούματα του Γιώργου του Τάκη τσαι του Μήτρου του παιδιτσοί θίλοι πφι εχάτθαει τόσιου άδικα τσαι πρόωρα  , να κλείου τουρ εψιλοί τσαι να νιάου το απόγημα σου , Να φωνηάτσου , το όνομα τα’φέγκη μοι τα Μάτη μοι του Στέλιου του γείτονα , του Θανάση ,του Ντίνου του Κώστα του Βαςhoυ  του Σαρμά του παππού του Σπύρου του Χριστόφορα … κια ζάκατε μα ούτε ένα πλέα τσαι εζού τσι ένει ποίου όρεγη … έτθε πορούντε να μ’αλήετε… όχι ο ‘ νει ματαπαρείου…

Τάχα θα κχοντού τον όγο μοι ….. θα δενάτσει .. Εμού τσι έτθε αούντε ; 

Καλε ξημέρουμα Τσακωνοπαρέα μοι τσαι σε όλοι νάμου : 

…………….ΕΜΕ ΝΙΟΥΝΤΕ ΤΣΑΚΩΝΙΚΑ ………….

…………………… 

εγυλρισα πίσω μετά από 47 χρόνια και παραμένω εδώ στην πατρίδα. Επισκέπτομαι και τις δυο γειτονιές . Κάθε μια ξεχωριστή .  Η πρώτη γειτονιά μου δίνει πολύ χαρά και γιατί όχι . Εκεί γεννήθηκα , έκει πρώτο περπάτησα . Σε εκείνο το μέρος και εκείνα τα χρόνια ήταν τα πιο ανέμελα και ξέγνοιαστα της ζωής μου. Για τούτο κάθε μου επίσκεψη εκεί είναι πιο ευχάριστη ,μου φέρνει χαμόγελα , είναι άνετη , είναι γλυκιά . Η επιλσκεξη μου στα ξεσέλια με στεναχωρεί . Οι εκεί αναμνήσεις μου  πονάνε . Δένονται κόμποι στο λάρυγγα μου μπλοκάρουνε την φωνή μου φέρνουν δάκρυα στα μάτια μου . Θέλω να φωνάξω να ουρλιάξω. Θέλω να φωνάξω το ονόματα του Γιώργου , του Τάκη και του Μήτρου , των παιδικών μου φίλων , που χάθηκαν τόσο πρόωρα , να κλείσω τα μάτια και να ακούσω την απάντηση τους 

Να φωνάξω το όνομα του πατέρα μου της μάννας μου του Στέλιου του γείτονα , του Θανάση ,του Ντίνου , του θείου μου του Κώστακαι Βαςhoυ , του Σαρμά , του παππού του Σπύρου, του Χριστόφορα . 

Που πήγατε ; Μα ουλτε ένας πιά ; Εγώ τι κάνω εδώ μπορείτε να μου πείτε…. όχι δεν θα ξανάρθω …. τάχα θα κρατήσω το λόγο μου ;

Θα δείξει … εσείς τι λέτε ;