…….ΕΜΕ ΝΙΟΥΝΤΕ ΤΣΑΚΩΝΙΚΑ ………
Τίτιντα τσαι Πέφτα 27–28 του Δετσέμπρη 2023:Α Τσακωνοπαρέα
Μαντρί Γιώργου Μαρνέρη τ’αφέγκη μι. Του Πάνου Μαρνέρη .

Το μαντρί του Γιώργου του Λία του Μαρνέρη( Καμπούρη)
Το μαντρί τσαι το καλιούτςhι τ’ Αφέγκη μι. Το αγακητέ μι μέρη.
Νι εχκίε το 1952. Μαστόροι: ο τσείε μι ο Κώστα Ντουζένη τσαι ο τσείε μι ο Γιάννη Ντουζένη ( Βάσhο.)
Ογή ο αφέγκη μι περαήε πρεσσά καουτσαίρια, Έμαει κιούφουντε τάτσου στρουματσάδα, κάτου από τα άςhα με τον αφέγκη μι να
αλεί νι νάμου καλαμπούρια τσαι ιστορίλε. Έκι έχου τσαι τσήπο αλλά το μόνιου πφι έκι φτύου ήγκιαει τα σκούντα… Ακατούσε από τον τσήπο έκι α καρβουνοθήκα . Ίσια με εκατό κανίνια τσαι παρατάνου έμαει έχουντε σταλιχτέ τσαι δατέ οπά. Έκι ένα τρόπο να επιζήουμε…
Ο αφέγκη μι έκι ένα πρεσσιού καλέ τσαι σοφό άντρωπο, με σεβασμό ακόνη τσαι τθα μιτσά καμπτζία ποτέ ο ‘κι προσβάνου άντρωπο. Αρρωστήτσε τα σαράντα σι πρεσσιού βαρία από ρεμακισμοί τσαι αραμάτσε καμπούρη. Αλλά έκι έχου σύντροφο τα Μάτη μι, τα Τούλα του Λαρίου, ένα ήρωα πραγμακικά. Έκι ετήνα πφι έκι φερίκχα το φαέ τσαι το άϊ για να ζεί ταν οικογένεια σι.. Ο αφέγκη μι με τα λίγα χκινά, αλλά τσαι με τα κανίνια κατανέγκαει παρέα να σι μπάλωει πέρε τθα ζωή τσαι όχι μόνιου. Ήγκιαει ερωτευτοί ως τα τελευταία . Επάρτθαει με αγάκη , κρέφταει… τσαι έτανη ταν αγάκη νιε κχοντούκαει ως το τέλη τσαι νιε μεταδούκαει τθα καμπτζία σου
Μνημόσυνε ένι ποίου σάμερε σ’εμού γονείε μι τσαι με δάκρυα ένι φωνηάντου δενατά πρεσσιού δενατά ..Φ Χ Α Ρ Ι Σ Τ Ο Υ………
………… ΕΜΕ ΝΙΟΥΝΤΕ ΤΣΑΚΩΝΙΚΑ ………

Το μαντρί του Γιώργου του Ηλία του Μαρνέρη Καμπούρη. Το μαντρί και το καλυβάκι του πατέρα μου. Το αγαπημένο μου μέρος. Το έχτισε το 1952. Μάστορες: ο θείος μου ο Κώστας Δουζένης, και ο θείος μου ο Γιάννης Δουζένης, (Βάςhος). Εδώ ο πατέρας μου πέρασε πολλά καλοκαίρια. Κοιμόμαστε έξω στρωματσάδα, κάτω από τα αστέρια, με τον πατέρα μου να μας λέει καλαμπούρια και ιστορίες. Είχε και κήπο αλλά το μόνο που φύτευε ήτανε σκόρδα.. Κάτω από τον κήπο ήταν η καμινιά. Ίσα με 100 καμίνια και παραπάνω είχαμε στήσει και είχαμε κάψει εκεί. Ήταν ένας τρόπος για να επιζήσουμε. Ό πατέρας μου ήταν ένας πολύ καλός και σοφός άνθρωπος, με σεβασμό ακόμη και στα μικρά παιδιά. Ποτέ δεν πρόσβαλλε άνθρωπο. Αρρώστησε στα 40 του πολύ βαριά από ρευματισμούς και έμεινε Καμπούρης, αλλά είχε σύντροφο την μάνα μου, την Τούλα του Λαρίου, έναν ήρωα.. Πραγματικά ήτανε αυτή που έφερνε το σιτάρι και το λάδι για να ζήσει την οικογένειά της. Ο πατέρας μου με τα λίγα γίδια αλλά και με τα καμίνια, κατάφεραν παρέα να τα βγάλουν πέρα στη ζωή και όχι μόνο. Ήταν ερωτευμένοι ως τελευταία. Πάρθηκαν με αγάπη,κλέφτηκαν και εκείνη την αγάπη την κράτησαν ως το τέλος και την μετέδωσαν στα παιδιά τους. Μνημόσυνο κάνω σήμερα σε εσάς γονείς μου και με δάκρυα φωνάζω δυνατά πολύ δυνατά.
…………Ε Υ Χ Α Ρ Ι Σ Τ Ω ……….
…………. ΜΙΛΑΜΕ ΤΣΑΚΩΝΙΚΑ ………