Ανάκοντα εζάτσε τσαί α Μαργαρώ, α άβα στεφανουτά αϊθά του Θανάση .—Στάϊθη, Στάϊθη τςhάψε, δρόννια δρόννια ο Θανάση ένι πενάκχου!!! Ο Στάϊθη έκι τθατθέ, έκι νιφούμενε τσαι χτεννισκούμενετς’έκι αλικοκγίχου.
Σούτσε τσαί ννία τσεία.—Σούσε Στάϊθη ντ’ένι κχαράχου ο αϊθή ντι με τα ψιούχα τθο τθούμα. Τελευταίο σούτσε τσαί ο Μάστρο Στέφανε.
—Συγιρίσου καημένε, τον αϊθή ντι ννι είνιι τσινωνούντε!….
Τελικά τσινήτσε. Ανταμούτσε το παπά ξεσκούφουτε με το δσκοπόκηρε να κχαμπαίννει από το τσεάρι του Θανάση.
Μπαλήτσε το καπέλο σι τσαί προστσυνήτσε τσαί απέ μπάτσε τάσου τθο μιτσί τσεάρι. Ο Θανάση έκι τθα τελευταία σι. .
Ο Στάϊθη ννιε ζυγούτσε τσαί ννιε βαλήτσε το φάκελε τάσου τθού χερε σι. Ο Θανάση ννιε άτζε τσαί χαμογειάτσε…

Να έχουμε υγεία τσαί να έμε χαρετοί θιλενάδε τσαί θίλοι .
……….ΕΜΕ ΝΝΙΟΥΝΤΕ ΤΣΑΚΩΝΙΚΑ………

Κοντά πήγε και η Μαργαρώ, η άλλη παντρεμένη αδερφή του Θανάση. —Στάθη Στάθη, τρέχα γρήγορα, γρήγορα ο Θανάσης πεθαίνει.
Ο Στάθης είχε σηκωθεί και πλενόταν και χτενιζόταν και αργοπορούσε. Εφτασε και μία θεία: Φτάσε Στάθη σε ζητάει ο αδερφός σου με την ψυχή στο στόμα. Τελευταίος έφτασε και ο μάστρο Στέφανος. —Τελείωνε καημένε, τον αδερφό σου τον μεταλαβαίνουν. Τελικά ξεκίνησε. Αντάμωσε τον παπά ξεσκούφωτο με το δισκοπότηρο να κατεβαίνει από το σπιτάκι του Θανάση. Έβγαλε το καπέλο και προσκύνησε και μετά μπήκε μέσα στο μικρό σπιτάκι. Ο Θανάσης ήταν στα τελευταία του. ο Στάθης τον πλησίασε και του έβαλε τον φάκελο στα χέρια του.
Ο Θανάσης τον πήρε και χαμογέλασε…….

Να έχουμε υγεία και να είμαστε χαρούμενοι φιλενάδες και φίλοι
…….ΜΙΛΑΜΕ ΤΣΑΚΩΝΙΚΑ…….

Τσαί ό ‘σι αούα μι γιατσί α μάτη ντι ο φορέτσε ντι το μαγκήλι με του λίρε, πφι έκι έχα πετέ ότσι άκια να ντι φορέει;
—Κια να σ’ερέσουμε του λίρε, επέτσε α Αφέντρα. Α μοδίστρα ννι έκι έχα πετέ ότσι οι ννυφάδε με τα Ευρωπαϊκά νυφικά ο ‘νι ανάτζη να καμαρούκχωει σαν έτεοι με του παλιοί φορεσίλε πφι ήγκιαει οννοιάζουντε με του χεούνε. Κια να σ’ερέσουμε, ο Στάϊθη σ’έκι φερίκχου ογή τσαί κάκια από το Βόλε… τσαί το κάτου κάτου α μαγκήλα ο ‘κι έγκα με έγκειννι το νυφικό…Τα σύνταχα σαν ο Στάϊθη γυουρήε τα τσέα, από τσι όλοι φύγκαει, ο αφέγκη σι πέτσε ννι.
—Έτζε να οράρε το Θανάση, ντ’ένι κχαράχου.
Ο Στάϊθη έκι γυρτέ χάμου τσαί ακιστατέ όπφουρ έκι ννι άτζε ο ύπρε. Ύστερα από λίγο α Ασημίνα δραννήε τσαί φωννηάε τα ννύιθη σι.—Γερατσίνα, κιά ένι ο Στάϊθη; Να μπάτσε ένι κιούφου; Ο Θανάση ο ‘νι έγκου κά, άλε ννι να μόλει δίχως άλλιου,δίχως αλικόγκι….
Υγεία τσαί αγάκη θιλενάδε τσαί θίλοι τα πιο πολύκιμα.
……….ΕΜΕ ΝΝΙΟΥΝΤΕ ΤΣΑΚΩΝΙΚΑ……..

—Και δε μου λες γιατί η μάνα σου δε σου φόρεσε το μαντήλι με τις λίρες που είχε πει ότι θα σου φορούσε;
—Που να τις βρούμε τις λίρες, είπε η Αφέντρα, η μοδίστρα της είχε πει πως οι νύφες με τα ευρωπαϊκά νυφικά, δεν είναι ανάγκη να καμαρώνουν σαν εκείνες με τις παλιές φορεσιές που έμοιαζαν με τις χελώνες. Που να τις βρούμε, ο Στάθης τις έφερνε εδώ και που από τον Βόλο…. και στο κάτω κάτω η μαντήλα δεν πήγαινε με αυτό το νυφικό…… Το πρωί σαν ο Στάθης γύρισε στο σπίτι, αφού όλοι έφυγαν ο πατέρας του του είπε:—Πήγαινε να δεις το Θανάση, σε ζητάει…. Ο Στάθης είχε γύρει στο κρεβάτι και κουρασμένος όπως ήταν τον πήρε ο ύπνος. Υπστερα από λίγο η Ασημίνα έτρεξε και φώναξε την νύφη της: —Γερακίνα που είναι ο Στάθης; να μήπως και κοιμάται; ο Θανάσης δεν πάει καλά να έρθει δίχως άλλο, δίχως αργοπορία….
Υγεία και αγάπη φιλενάδες και φίλοι τα πιο πολύτιμα
…………ΜΙΛΑΜΕ ΤΣΑΚΩΝΙΚΑ………….

Σ:Γουναίτσε ζάτσε του πορίλε σι τσαί έγκειννι το καουτσαίρι..
Μ: Έσι θέα τσαί σε ‘σι αούα ή ντι ννι φύντα;
Θ: Κίσου με γκρίνιε τσινήκαμε, ο θα ζάμε κά….
Σ:Βρε ό ‘νι κοντογού να φύτσει ο Σετθέμπρη, τσ’ έσι μπαμπαλίζουντα εκιού;.
Μ:Ναι αλλά ογή ένι δαίσου ο ήλιε το πέτςhε κια ννι οράτσερε εκιού πφ’ φύτζε; άλε ννι τς’εκιού γκαννιά κουβέντα βρε Θωμαή…
Θ: Τσι να αλήου τς’ εζού α μαργουτά, ό,τσι τσαί ν’ αλήου τον εμπιά μι θα ερέσου…
Σ: Βρε Σταματού, με το συχώριε για το βρέ, ορή κακότθο, τελειούτσε ο τςhύγο, πατήκαει τσαί του Βότςhιου, σε γκάνα μήνα παλιά ήγκιαει τσινούνε το καμάκι.
Μ: Παλαιά, κα ννιε ‘πέτσερε, όξα ποίερ ένι κάμου το σάμερε ναμέρα;
Θ:Ορή δίτσιε έτθε έχουντε τσαί οι δύου, μονέ καμουθήτθε από όρπα χάμου.
Σ: Άρε ννι τσαί το γάμο ντι να ντ’αλεί τσαί του χρόνου, το τέλι θα μι μπάλετε τσαί ζουρλή…
Μ: Καλέ, για το ζουρλή ούτε πφι ννι έμε κουβεγκιάζουντε….
Θ: Τς’εκιού ο ‘σι βάνα ννι κάτου, ννι έσι συκριούχα ταν ικχάρα!!!
Ορή άμα ννι άρερε χροννικά ένι έχα δίτσιε α Σιούλα αλλά τσαιρικά ένι έχα δίτσιε α Σταματού.
Σ: Αμήν βρε Θωμαή, βαλήτσερε τα πράματα τθα θέση σου.
Μ:Εδαρη ο ‘ννι πορούα να αλήου τσίπτα…
Θ: Δόξα νάχει ο Θεό, μη σκωτουθούμε τσιόατες!!!!

Ανέ έχουμε υγεία τσαί να ννιλήνουμε τα γρούσσα νάμου.
………..ΕΜΕ ΝΝΙΟΥΝΤΕ ΤΣΑΚΩΝΙΚΑ……….

Σ:Γυναίκες πήγε στους δρόμους του κι αυτό το καλοκαίρι…
Μ: Θέλεις και τα λες ή σου φεύγουν…
Θ:Πίσω με γκρίνιες ξεκινήσαμε, δεν θα πάμε καλά…
Σ: Βρε κοντεύει να φύγει ο Σεπτέμβριος, τι μουρμουρίζεις εσύ;
Μ: Ναι αλλά εδώ καίει ο ήλιος την πέτρα που το είδες εσυ που έφυγε; πες της κι εσύ καμιά κουβέντα βρε Θωμαή.
Θ: Τι να πώ και εγώ η μαραμένη, ό,τι και να πω τον μπελά μου θα βρώ….
Σ:Βρε Σταματίνα, συγγνώμη για το βρε, να που να πάει στο κακό, τελείωσε ο τρύγος, πατήσανε και τα σταφύλια, σε κάνα μήνα τα παλιά χρόνια ξεκνούσαν το όργωμα.
Μ: Παλιά… καλά το είπες, ποιός οργώνει το σήμερον ημέρα;
Θ: Να δίκιο έχετε και οι δυό, μόνο καμωθήτε από κει χάμω.
Σ: Πάρτην και στο γάμο σου να σου πει και του χρόνου, στο τέλος θα με βγάλετε και παλαβή…
Μ: Καλά το παλαβή, ούτε που το συζητάμε…
Θ: Κι εσύ δεν το βάζεις κάτω, κρατάς την φωτιά αναμμένη… να άμα το πάρουμε χρονικά έχει δίκιο η Σούλα, αλλά καιρικά έχει δίκιο η Σταματίνα.
Σ:Αμήν βρε Θωμαή, έβαλες τα πράγματα στη θέση τους…
Ν:Τώρα, δεν μπορώ να πω τίποτα.
Υ:Δόξα να ‘χει ο θεός, μη σκοτωθούμε κιόλας!!!
Να έχουμε υγεία και να μιλάμε την γλώσσα μας…
…….ΜΙΛΑΜΕ ΤΣΑΙΩΝΙΚΑ………

Όα ταν αμέρα κχοντούτσε το γλέγκι,ως τ’αργά σκοτάϊδι, πφί οι καλεστοί ένα, ένα τσινήκαει να σκορκίχουει.Τελευταίοι αραμάκαει ο κουμπάρε τσαί οι κοντοσυτζενήδε, τα βιολία τσαί τα λαβούτα.. Μετά τα μεσάννιουτθα ματααριστίαει. Ταν άβα μέρα συνταχούλια ο κουμπάρε με τα βιολία εμποίκαει το γυούρε σου τσαί απέ εζάκαει τα τσέα . Όα τα ννιούτθα τσαί όα ταν αμέρα, ο Στάϊθη ο μπαήτσε να οράει τον αϊθή σι. Τα ννιούτθα μπρού το γάμο ο Θανάση κιούβε ννία χαρά, αλλά από ταν ούρα πφι κατβήτσε ότσι έκι λείπου ο φάτσελε, έκι έγκου προς το χειρούτερε. Έκι έχου πρεσσέ ιδήχο τσαί ο ‘κι μπορού να ανασάνει.
Τα μεσάννιουτθα πφι ο κουμπάρε τσαί οι άλλοι ήγκιαει αριστούντε
Ο γαμπρέ θυννήτθε το χιλιάρικο τσαί ρωτήστε τα ννύιθη: —Κια ννι έσι έχα το χιλιάρικο, ννι έσι έχα τάνου ντι; Α Αφέντρα εμποίτσε ένα τάραμα τα τσιουφαλή σι…. τσαί ναι τσαί όχι…
Υγεία τσαί Αγάκη για το κόσμο όλε θιλενάδε τσαί θίλοι.
………ΕΜΕ ΝΝΙΟΥΝΤΕ ΤΣΑΚΩΝΙΚΑ….

Όλη την ημέρα κράτησε το γλέντι, ως το βράδυ σκοτάδι, που οι καλεσμένοι, ένας, ένας άρχισαν να σκορπίζουν. Τελευταίοι έμειναν ο κουμπάρος και οι κοντινοί συγγενείς, τα βιολιά και τα λαούτα. Μετά τα μεσάνυχτα ξαναδείπνησαν. Την άλλη μέρα το πρωί, ο κουμπάρος με τα βιολιά, έκαναν τον κύκλο τους και μετά πήγαν στο σπίτι. Όλη τη νύχτα και την ημέρα ο Στάθης δεν πήγε να δει τον αδερφό του.
Την νύχτα πριν τον γάμο, ο Θανάσης κοιμήθηκε μια χαρά, αλλά από την στιγμή που κατάλαβε ότι έλειπε ο φάκελος, πήγαινε προς το χειρότερο. Είχε πολύ βήχα και δεν μπορούσε να αναπνεύσει..
Τα μεσάνυχτα που ο κουμπάρος και οι άλλοι δειπνούσαν, ο γαμπρός, θυμήθηκε το χιλιάρικο και ρώτησε την νύφη: — Που το έχεις το χιλιάρικο; το έχεις πάνω σου; Η Αφέντρα έκανε ένα κούνημα του κεφαλιού της….. και ναι και όχι……
Υγεία και αγάπη για τον κόσμο όλο φιλενάδες και φίλοι..
………..ΜΙΛΑΜΕ ΤΣΑΚΩΝΙΚΑ……..

Ταν ιίδε ούρα ννιάτθε ο Στάϊθη τάτσου από το πόρε να φωννηάντει.
— Μάνε, μάνε!!! —Ποίερ ένι φωννηάντου, απογήτθε α Ασημίνα τσαί μπαήτσε τθο παναϊθούρι; —Εκιού έσι Στάϊθη καμπτζί μι;
—Το φάτσελε ννι έννι έχου εζού άλλε το Θανάση,να μη τςhίντει.
Αφού πέτσε έγκειννι εζάτσε κίσου τθο γλέγκι.
—Συχάε λιγάτσι ο Θανάση, αλλά ρωτήστε: —Γιατσί ο μπάτσε τάσου;
—Έντενη ένι ποτσουτέ όα τα του γάμου, τσεράσματα τσαί όα τ’άβα.
Με Έγκειννι μπαήτσε τάτσου α μάτη τσαί ζυγούτσε το Στάϊθη.
—Μάνε, έτζε τάσου τσαί άλε το Θανάση να μη τςhίντει, ότσι εζού έννι έχου του παράδε τσαί θα σι δού. Σ’άγκα γιατσί έκι έγκα ν σι χουφκιάσει α σιάτη ντι ταν ούρα πφί ννιε ‘κιάτσε ο δήχο.Έκι παλαίγκα να ννι καταφέρει να ννι δεί τα παραπαννίσια. Έδαρη κλείτσε ο πόρε, τανουπροίτσια ου ννι έχουντα..

Υγεία θιλενάδε τσαί θίλοι, ότσι πιο πολύτιμο. Μη λησμονέμε τα γρούσσα νάμου. Να ννι ννιλήνουμε πάσα ούρα τσαί αμέρα….
……….ΕΜΕ ΝΝΙΟΥΝΤΕ ΤΣΑΚΩΝΚΑ ,,,,,…..

Την ίδια ώρα ακούστηκε ο Στάθης έξω από την πόρτα να φωνάζει:
—Μανα, μανα!,! —Ποιος φωνάζει; αποκρίθηκε η Ασημίνα και βγήκε στο παράθυρο, εσύ είσαι Στάθη παιδί μου ; Αφού είπε αυτό, ο Στάθης πήγε πάλι στο γλέντι. Ησύχασε λίγο Θανάσης, αλλά ρώτησε:
Γιατί δεν μπήκε μέσα;—Ααυτός είναι φορτωμένος, με όλα τα του γάμου, κεράσματα και όλα τ’άλλα…. Με αυτό βγήκε έξω η μάνα και πλησίασε το Στάθη: —Μάνα πήγαινε μέσα και πες του Θανάση να μη στεναχωριέται, ότι εγώ έχω τα λεφτά και θα του τα δώσω. Τα πήρα γιατί πήγαινε να τα χουφτώσει η κόρη σου, την ώρα που τον έπιασε ο βήχας. Προσπαθούσε να τον καταφέρει να της δώσει τα παραπάνω, τώρα έκλεισε η πόρτα… πανωπροίκια δεν υπάρχουν……

Υγεία φιλενάδες και φίλοι ότι πιο πολύτιμο… Να μην λησμονούμε τη γλώσσα μας, να την μιλούμε κάθε ώρα κάθε ημέρα…
……….ΜΙΛΑΜΕ ΤΗΝ ΓΛΩΣΣΑ ΜΑΣ ……

—Τσί επαθήτσερε Θανάση; Ρωτήστε α Ανθούσα.
—Αθουσω!….Αθουσώ απογήτθε ο Θανάση, έτσε φώννηατσε τα Μάτη μι να μόλει ογλήγορα ογή.
—Ένι μπατά τθο χορέ… —Να μπαεί τσαί να μόλει ογλήγορα..
Σε λίγο κοκιάε α Ασημίνα . —Κα μποίτσε α Αθουσώ τσαί με μπαλήτσε από το χορέ. Μπαϊλιάκα καμπτζί μι . Με του νέε του τόπου, με του Δημαρχίνε, με του νεροδίτσησε,με του λιμεναρχίνε νοούα έννι εζού να χορέγκου; Ακιστάμα. Ως ογή.. Να είννι καλορίζικα, να ριζούνει τσαί να στεριούνει καμπτζί μι . Τσι με ‘σα Θέου όρκο μι γιατσί με φωνήαε α Αθούσα, τσ’ ένι τςhάχου τα;
—Μάνε ποίε άτζε το φάκελε μι;— Τσί, τς’επέτσερε;
—Το φάκελε με του παράδε μά; —Ε;
—Ένι λείπου, ννιε ‘κρέβαει μά…—Τσι έσι αούντα καμπτζί μι;

Αγάκη τσαί υγεία θιλενάδε τσαί θίλοι. Ανέ ννιλήνουμε τα γρούσσα νάμου …….ΕΜΕ ΝΝΙΟΥΝΤΕ ΤΣΑΚΩΝΙΚΑ……..

—Τι έπαθες Θανάση; ρώτησε η Ανθούσα.
—Αθουσώ, Αθουσώ, αποκρίθηκε ο Θανάσης, πήγαινε φώναξε τη μητέρα μου να έρθει γρήγορα εδώ. —Έχει μπεί στο χορό…
—Να βγει και να έρθει γρήγορα. Σε λίγο έφτασε η Ασημίνα.
—Καλά έκανε η Αθουσώ πού με φώναξε και βγήκα από το χορό, κουράστηκα παιδί μου με τις νέες τόπου, με τρις δημαρχίνες, με τις ειρηνοδικίνες, με τις λιμεναρχίνες. Νογάω εγώ να χορέψω!!! Κουράστηκα ως εδώ. Να είναι καλορίζικοι, να ριζώσουν και να στεριώσουν παιδί μου. Τι με θέλεις όρκε μου; γιατί με φώναξε η
η Ανθούσα; Τι τρέχει; —Μάνα ποιος πήρε το φάκελο μου;
—Τι είπες; —Το φάκελο με τα λεφτά… —Ε;
—Λείπει… τον κλέψανε μάνα….— Τι λες παιδί μου;

Αγάπη και υγεία φιλενάδες και φίλοι. Να μιλάμε την γλώσσα μας.
….…….ΜΙΛΑΝΕ ΤΣΑΚΩΝΙΚΑ……….

—Ανε ο ‘μα παρίου εζού, να φέρου πέντε δεκάρε, τσίπτα από ένταοι άκια να έκι γινούμενε, έκι αού από τάσου σι ο Θανάση… Γάμο μπορεί να έκι γινούμενε αλλά θα έκι φτωχικό, όχι σαν έντενη.
Με το έτρου ννιε κάνε να χαϊδέψει το φάτσελε με του παράδε πφι έκι έχου κατθιτέ ακατούσε από το προστσέφαλε σι. Έκι τθο τελευταίο σκαοπάκι ταρ αρρώστσεια σι τσαί ότσι έκι δαινούμενε να σταϊθεί τθου πούε σι. Εστάτθε λοιπόν, μποίτσε τςhία βήματα τσαί ζυγούτσε τον κρεββάτθα σι. Ατθαήε το προστσέφαλε τσαί ο φάκελε έκι λείπου. Ψαφήτσε το κρεββάτθα όλε, τσίπτα. Ννιε κόβε ψιουχρέ έμπορα…τσαί από όγω του ότσι εσυχήστε ννιε κιάτσε ατςhέ δήχο πφι ννι έκι πρίγκου. —Μάνε, μάτη μι τρευλίε. Α μιτσά Ανθούσα, πφι έκι όρπα να προσέχει το Θανάση, έκι ξοικάζα το πανώριε χορέ με τό τθούμα ανοιχθεί. Σαν εννιάτσε το δήχο δραννήε να οράει το τσι παθήτσε ο Θανάση……
Υγεία θιλενάδε τσαί θίλοι, Αγάκη για τον δίπα νάμου τσαί για τα γρούσσα νάμου…
……….ΕΜΕ ΝΝΙΟΥΝΤΕ ΤΣΑΚΩΝΙΚΑ………

—Αν δεν ερχόμουνα εγώ να φέρω πέντε δεκάρες, τίποτα απ’ όλα αυτά δεν θα γινόταν, έλεγε από μέσα το Θανάσης. Γάμος μπορεί να γινόταν, αλλά θα ήταν φτωχικός, όχι σαν αυτόν… Με το έτσι, του ήρθε να χαϊδέψει το φάκελο με τα λεφτά που είχε τοποθετήσει κάτω από το μαξιλάρι του. Ήταν στο τελευταίο στάδιο της αρρώστιας του και δεν μπορούσε να σταθεί στα πόδια του. Στάθηκε λίγο, έκανε τρία βήματα και πλησίασε το κρεβάτι. Σήκωσε το μαξιλάρι και ο φάκελος έλειπε. Έψαξε όλο το κρεβάτι, αλλά τίποτα. Τον έπιασε κρύος ιδρώτας και λόγω του ότι αναστατώθηκε τον έπιασε μεγάλος βήχας, που τον έπνιγε. —Μανα! μανα!!! τραύλισε. Η μικρή Ανθούσα που ήταν εκεί για να τον προσέχει, κοίταζε τον πανώριο χορό με το στόμα ανοιχτό. Σαν άκουσε τον βήχα, έτρεξε να δείχνει το τι έπαθε ο Θανάσης.
Υγεία φιλενάδες και φίλοι αγάπη για τον πλαϊνό μας και για

Ο δε Μάστρο—Στέφανε έκι φορού το τσόχινε τανουβράτσι σι ούγοιε έκι έχου τριάντα χρόνου,αλλά πέντε βολέ φορεστέ όλοι τς’όλοι, το κατακότσινε σι φέσι με τα γεράννιε φούντα τσαί το κατακότσινε μαγκήλι έκι κρεμαστέ από τα μισά σι τσαί έκι σούντα ως του γούνοι.
Μπρού κχαμπάνει από τα τσέα ο γαμπρέ ζυγούτσε τα ννύιθη τσαί ννιε πέτσε: —Ντι σε δούτσε ο Θανάση;
Α Αφέντρα κατακοτσιννίε τσαί κχάμπα ή ε τα τσιουφά σι.
—Τς’επαθήτσερε; ννιε ρωτήστε ο Γρηγόρη.
—Κχαμπαήε τσαί πάλι τα τσιουφά σι α Αφέντρα.
Έκι Τσιουρακά σύνταχα δέκα α ούρα απολείτουργα. Όλοι τραβήαει για τον Άγιε πφί οπά ενάτθε το μυστήριε, το στεφάνουμα…
Το στεφάνι σαν ετελεύε, όλοι οι καλεστοί όπφουρ ο δήμαρχο,ο λιμενάρχη,ο τελώνη τσαί όλοι οι άλλοι αβήκαει μέρη τθο χορέ.
Όλοι περαήαει κά με το Θανάση να ξοικάζει από το παναϊθούρι.

Να έμε περήφανοι για τα γρούσσα νάμου τσαί να ννι ννιλήνουμε.
Με υγεία .,.,…ΕΜΕ ΝΝΙΟΥΝΤΕ ΤΣΑΚΩΝΙΚΑ ………..

Ο δε μάστρο Στέφανος, φορούσε το τσόχινο πανωβράκι του, το οποίο είχε για 30 χρόνια, αλλά μόνο πέντε φορές το είχε φορέσει όλες κι όλες. Το κατακόκκινο του φέσι, με την Μπλέικ φούντα, και το κατακόκκινο μαντήλι πού ήταν κρεμασμένο από τη μέση μέση του και έφτανε ως τα γόνατα. Πριν κατέβουν από το σπίτι ο γαμπρός πλησίασε την νύφη και της είπε: —Σου τα έδωσε ο Θανάσης; Η Αφέντρα κατακοκκίνισε και κατέβασε το κεφάλι της. Τι έπαθες; την ρώτησε ο Γρηγόρης. Κατέβασε και πάλι το κεφάλι η Αφέντρα. Ήταν Κυριακή πρωί 10 η ώρα, τα απολείτουργα. Όλοι τράβηξαν προς την εκκλησία. Εκεί έγινε το μυστήριο, το στεφάνωμα. Σαν τελείωσε ή στέψη, όλοι καλεσμένοι, όπως ο δήμαρχος, ο λιμενάρχης, ο τελώνης και όλοι οι άλλοι, έλαβαν μέρος στο χορό. Όλοι πέρασαν καλά με το Θανάση να κοιτάζει από το παράθυρο…
Να είμαστε περήφανοι για την γλώσσα μας και να την μιλάμε
……….ΜΙΛΑΜΕ ΤΣΑΚΩΝΙΚΑ ……….

Θ: Βρε Τσακωνοϊδάσκαλε τσι ωραία γιορτά;
Σ:Αλήιθα τς’απαλήιθα έκι ννία από του καλυτέροι γιορτέ νάμου.
Μ: Ναι μαθές όλε ο κόσμο καταφχαζhιστητέ τσαί το ότσι ννιε αφιερούκαμε τθο Παπαλία έκι το σουστέ..
Π: Ναι ναι, εμποίτσε ο μακαριστέ τόσα πρεσσά για τα γρούσσα!!!
Ο ‘τθε αούντε μι έτενη ο καραγκιόζη τσι γούστο;
Θ: Τσαί α Ελισάβετ νάμου με τα φατθά, κίσου ο ζάτσε!!!
Σ: Έτανη α Πολυτίμη αηδόννι βασκαϊθεί.
Μ: Έκειννι το νέο καμπτζί, ο Τσιλιμίγκρα, ο ‘τθε αούντε μι τσι βιολί!!!
Π: Ορή μαζί με το Ρουσάκο τσαί Τον Κορόγο του σκωρετοι ήγκιαει ατθαήχουντε.
Θ: Τσαί α χορωδία νάμου ννία χαρά, αηδόννια.
Σ: Τς’εκιού βρε Τσακωνοϊδάσκαλε, τραβήερε κάτσι ρουμπαηδόννια.
Μ: Τσι Ρουμπαηδόννια πφι ννιε βάτσε για τα κά, αιώννιε να ένι α μνήμη του Παπαλία
Π: φχαριστούντε το Βατζέλη τσαί ταν Ατζελικώ, Αλλά τά καμπτζία νάμου όλοι οι παράδε άκια να σ’ορήννει ο Παπαλία τσαί ο Παπαννιχάλη από αψεά τσαί να καμαρούκχωει…
Θ: Ναι βρε τα ορκούλια νάμου, ζωή νάχωει, σε καμαρούκαμε εννεί, οι γονείε σου τσαί όλε ο κόσμο…
Σ: Βρέ το ένα καλύτερε από το άλλιου, σάματσι ήγκιαει παραπαρίζουντα.
Μ: Ο Θεό να σ’έχει κα τα ομορφούλια νάμου, να είννι γερά να κχοντούνει τα γρούσσα .
Π: Τσαί του χρόνου γουναίτσε να έμε κα, να ννι ματαποίουμε, γιατσί δίχως εμού, γιορτά ο ‘με ποίντε ο ‘με πορούντε!!!
Θ:Ιδάσκαλε εφχαζhιστούντε….
Σ: Τσακώνικα όλοι έμε ννιούντε!!!
Μ: Τα γρούσσα νάμου έμε κιμούντε!!!
………….ΕΜΕ ΝΝΙΟΥΝΤΕ ΤΣΑΚΩΝΙΚΑ……….

Θ:Βρε Τσακωνοδάσκαλε τι ωραία γιορτή;
Σ:Αλήθεια κι απαλήθεια ήταν μία από τις καλύτερες μας γιορτές!!!
Μ: Ναι ‘μαθές, όλος ο κόσμος καταευχαριστημένος και το ότι την αφιερώσαμε στον Παπαλία ήταν το σωστό.
Π: ναι ναι, έκανε ο μακαριστός τόσα πολλά για τη γλώσσα!!!
Δε μου λέτε αυτός ο Καραγκιόζης τι αστείος;
Θ: Και η Ελισσάβετ μας με τα υφαντά πίσω δεν πήγε!!!
Σ:Εκείνη η Πολυτίμη αηδόνι!!! που να μην αβασκαθεί…
Μ:Εκείνο το νέο παιδί, ο Τσιλιμίγκρας,δεν μου λέτε τι βιολί;
Π: Να μαζί με τον Ρουσάκο και τον Κορολόγο τους πεθαμένους εσήκωναν!!!
Θ:Και η χορωδία μας μια χαρά… αηδόνια!!!
Σ: Κι εσύ βρε Τσακωνοδάσκαλε, τράβηξες κάτι αηδονοκελαηδήματα. Μ:
Μόνο αηδονοκελαηδήματα…. το ‘κλαψε για τα καλά, αιωνία η μνήμη του Παπαηλία!!!
Π:ευχαριστούμε το Βαγγέλη, την Αγγελική,αλλά και τα παιδιά μας…. όλα τα λεφτά!!! Θα τα ‘βλεπε ο Παπαηλίας και Παπαμιχάλης από ψηλά και θα τα καμάρωναν..
Θ: Ναι βρε τα ορκούλια μας, ζωή να ‘χουν, τα καμαρώσαμε εμείς, οι γονείς τους, και όλος ο κόσμος!!!
Σ:Βρε… το ένα καλύτερο από τα άλλο, λες και παράβγαιναν…
Μ:Ο Θεός να τ’ έχει καλά τα ομορφούλα μας, να είναι γερά να κρατήσουν τη γλώσσα ζωντανή .
Μ: Ξαι του χρόνου γυναίκες να είμαστε καλά να το ξανακάνουμε… γιατί δίχως εσάς, γιορτή να κάνουμε δεν ημπορούμε…
Θ: Δάσκαλε σε ευχαριστούμε…
Σ: Τσακώνικα όλοι μιλούμε!!!
Μ:Τη γλώσσα μας τιμούμαι!!!
…………ΜΙΛΑΜΕ ΤΣΑΚΩΝΙΚΑ……..

Ταν ούρα πφι εζάκαει τα βιολία α φέρουει το κουμπάρε τθα πατρικά τσέα του γαμπρού, ο γαμπρέ όγω του ότσι ο ‘κι έχου κάτσι να ρωτεί, ανανέτζε τσαί πάλι γκριουφά τθο Στάϊθη, ούγοιε έκι κασίμενε καογκιουτέ δίπα από το κουμπάρε:
—Με έγκειννι το Χιλιάρικο τσι ένι γινούμενε;.
— Μ’ένι φαινούμενε ότσι ο Θανάση ννιε δούτσε τθαν Αφέντρα, απογήτθε τθα γλήγορα ο Στάϊθη.
Οι καλεστοί με το γαμπρέ τσαί τον κουμπάρε απουρτέσε,τσαί με τα βιολία τσαί τα λαβούτα,εζάκαει ως τα τσέα τα ννύιθη.
Ο γαμπρέ μπάτσε τθα τσέα τσαί σε λίγο μπαήτσε.Α ννύιθη απουρτέσε, φορούα το τελευταίο τα μόδα νυφικό, στολιστέ με λαλούιδια τα πορτοκαλία τσαί αγκαζέ με τα μάτη σι,ούγοιε έκι φορούα το μεταξουτέ σι βραχάννι,τσαί όλοι σι του καογκιουτοί τσειάδε.

Ννιλήνετε τα γρούσσα νάμου τσαί μη ννι παραγκωνίζεται. Με υγεία. ………ΕΜΕ ΝΝΙΟΥΝΤΕ ΤΣΑΚΩΝΙΚΑ …….

Την ώρα που πήγαν τα βιολιά να φέρουν τον κουμπάρο στο πατρικό σπίτι του γαμπρού, ο γαμπρός λόγω του ότι δεν είχε κάτι να ρωτήσει, ανέφερε στα κρυφά στον Στάθη, ο οποίος καθόταν καλοντυμένος δίπλα από τον κουμπάρο:
—Με αυτό το χιλιάρικο τι γίνεται ;
—Μου φαίνεται πως ο Θανάσης το έδωσε στην Αφέντρα, αποκρίθηκε στα γρήγορα ο Στάθης.
Οι καλεσμένοι με το γαμπρό και τον κουμπάρο μπροστά, και με τα βιολιά και μετά λαούτα επήγαν στο σπίτι της νύφης.
Ο γαμπρός μπήκε στο σπίτι και σε λίγο βγήκε. Η νύφη μπροστά, φορούσε το τελευταίο της μόδας νυφικό, στολισμένο με λουλούδια της πορτοκαλιάς, αγκαζέ με τη μητέρα της η οποία φορούσε το μεταξωτό της φουστάνι και όλες τις καλοντυμένες θείες της.

Μιλάτε τη γλώσσα μας και meeting παραγκωνίζεται. Με υγεία.
………………ΜΙΛΑΜΕ ΤΣΑΚΩΝΙΚΑ ………