……… ΕΜΕ ΝΙΟΥΝΤΕ ΤΣΑΚΩΝΙΚΑ ……..

ΤΣhίτα 2 του Οχτώμπρη 2018 . Τσακωνοπαρέα μοι 

Επφέρη έμα ζατέ το εξοχικό μοι ταν Αμεριτσή . 

Οι παλιοί ίγκιαει αούντε : τσαι ο τόπο με τουρ αθροίποι σοι .

Κάτσι θα ίγκιαει ξέρουντε . Σε ένει αφήνου ο άντρωπο τσαι όα είνει ρημάζουντα . Όα λογκούκαει . 

Έντενη ο χώρε ο τόσιου γνωστέ μοι ο τόσιου φιλόξενε, ανιούριστε λογκουτέ , αφιλόξενε. Α τσέα το ίιδε . Αράχνε σε μερίλε μερίλε , 

άειδε , άχαρε τσαι  έρημο . Τα παναϊθούρια , οι πόρου ,οι τοίχοι όρπα

 αλλά α τσέα ο’κει έχα χαρακτήρα , έκει απλά όρπα . 

Οι πόρου από τα  ντουλάπια τα κουζίνα ανοιτθοί μπαράκα τσαι τα ντουλάπια άειδα  , χάσκουντα όπφουρ ίγκιαει , ίγκιαει ποίντα  ταν  εικόνα τα τσελή ακόνη χειρουτέρα . 

 Τάσου του συλλογισμοί μοι ενιάκα . Με χκίερε τσαι με παρατίτσερε έτρου σύξυλε  τάσου ταν ερηνία .—Τσαι άλλοι  βολαί ντ’ αφήκα …απογήμα … .

 …. —— Ναι για τσhεί τέσσερι αμέρε ….. έδαρη ένα χρόνε τσαι βάλε… 

Ο ‘ μα ξέρου τσι να απογηθού … καταγκίκα τα γρούσσα μοι βαλήκα τα κράκα τα κλειδωνία , νιε σhούβα τσαι εφύγκα  . 

Καλέ ξημέρουμα σε όλοι νάμου .. 

…………ΕΜΕ ΝΙΟΥΝΤΕ ΤΣΑΚΩΝΙΚΑ………..  

…………………………

Εχθές είχα πάει στο εξοχικό μου στην Αμερική . Οι παλιοί έλεγαν :

 και ο τόπος με τους ανθρώπους του , κάτι θα ήξεραν . Τα αφήνει ο ανθρωπος και όλα γίνονται ρημαδιό . Όλα έγιναν λόγγος . 

Αυτός ο χώρος ο τόσο γνωστός , ο τόσο φιλόξενος , αγνώριστος λογγομένος , αφιλόξενος . Το σπίτι το ίδιο . Αράχνες σε μεριές μεριές , άδειο , άχαρο και έρημο . Τα παράθυρα , οι πόρτες , οι τοίχοι εκεί , αλλά το σπίτι δεν είχε χαρακτήρα , ήταν απλά εκεί … 

Οι πόρτες των ντουλαπιών της κουζίνας ολάνοιχτες και όπως έχασκαν τα ντουλάπια , έκαναν την εικόνα του σπιτιού ακόμα χειρότερη .. 

Μέσα στους συλλογισμούς μου άκουσα . Με έχτισες και με παράτησες  έτσι σύξυλο μέσα στην ερημιά ; — Ξαι άλλοτε σε άφησα ..απάντησα .  — ναι για  τρεις τέσσερις  ημέρες τώρα είναι χρόνος ολόκληρος και βάλε . Δέν ήξερα τι να απαντήσω , κατάπια την γλώσσα μου ,  έβαλα το κλειδί στην κλειδαριά και έφυγα …….