………ΕΜΕ ΝΙΟΥΝΤΕ ΤΣΑΚΩΝΙΚΑ ………..Πολυξένη
Τίτιντα τσαι Πέφτα 16–17 του Φλεβαλρη 2022: Α Τσακωνοπαρέα…….
Κουιτέ #33: από το Βιβλίε «ΚΡΑΥΓΗ»
Διαστσευή τσαι γραφτέ τθα Τσακώνικα από τον Πάνο Μαρνέρη .
Αντεχουμένα νι έμα τθο Σταθιμό, τσαι απ’όρπα τραβήαμε για τα πορία προς το Γυμνάσιε, τάσου απο του χούρε . Σαν εσούκαμε τάνου οράκαμε το Ντίνο νάμου τσαι το τσείε μι . Ήγκιαει ντουτοί με τό χαριστσικό βόλι, τθαν ίσιε μερία ο Ντίνο τσαι τθα σhοβά ο τσείε μι κχίπτα αλλιά . Σε βαλήκαμε σ’ένα τσύλικα, τσαι σ’αποσούκαμε κάτου.
Εζου καμπτζί τότθε, ένα βούα αβέρτα, αλλά από ταν άβα μερία έμα κανοποιτά πφι εμπορέκαμε τσαι σ’αποσούκαμε κάτου ως τ νεκροταφείε, γιατσί άλλοι ο κατανέγκαει α σι κχαμπαήσουει ως ταν άβα μέρα .Ταν άβα μέρα με τα τσεία μι συνταχούλια συνταχούλια ζάκαμε το νεκροταφείε . Από κοντά τσαι α μιτσά Ιδαμάντω . Έμαει σκάφουντε αγάλι αγάλι με το στσέρπανε τσαι α μιτσά Ιδαμάντω έκι αναιμούκχα τα χώματα ταν άκρα με του χούφτε .
Κοντά το δειλινέ κατανέγκαμε τσαι σκάβαμε κχάμποσιου μάλλον αρτσετά .. Στσέμαει να ζάμε τα τσέα να φάμε κάτσι . Έκι θέα τσαι α τσεία μι α Ελένη να οράει τα καμπτζία σι. . Πφ’εζάκαμε νι επέτσε α Μάτη μι : —Κάτσα εκιού με το Γιώργο τσαι τα καμπτζία τσαι θα ζάου εζού το νεκροταφείε. Α τσεία Μάρω δούτσε νάμου γκριουφά από τουρ άλλοι λίγο κρασί σ’ένα γυαλί . Μ’έκεινη εκχρίε α Μάτη μι τα σhούκχα σου. …
Το Βάμα τσαι οι κουιτοί από του γουναίτσε ενιάτθαει ως το μοναστσήρι ταρ Άγιε Λαύρα, οπά πφι ατθαΐστε α σημαία ταρ επανάσταση το 1821 με καμάρι . Έντανη τα βοά να κχαμπάει α σημαία , για πένθη τσαι οι κχαμπάνε να ντούνει χλιβερά
Α ούρα α κα θιλενάδε τσαι θίλοι …με υγεία …
……… ΕΜΕ ΝΙΟΥΝΤΕ ΤΣΑΚΩΝΙΚΑ ………..
Περίμενα στο σταθμό και από κει πήραμε το δρόμο για το γυμνάσιο μέσα από τα χωράφια. Σαν φτάσαμε πάνω είδαμε τον Ντίνο μας και τον θείο μου. Είχαν χτυπηθεί με το χαριστική βολή στην δεξιά μεριά ο Ντίνος, και στην αριστερή ο θείος μου, πουθενά αλλού…
Τους βάλαμε σε ένα στρώμα και τους πήγαμε κάτω. Εγώ παιδί τότε έκλαιγα συνέχεια, αλλά από την άλλη μεριά ήμουνα ικανοποιημένη που μπορέσαμε και τους πήγαμε κάτω ως το νεκροταφείο, γιατί άλλοι δεν κατάφεραν να τους κατεβάσουν ως την άλλη μέρα..
Την άλλη μέρα με τη θεία μου πρωί πρωί πήγαμε στο νεκροταφείο. Από κοντά και η μικρή Διαμάντω. Σκάβαμε σιγά-σιγά με το σκεπάρνι και η μικρή Διαμάντω πέταγε τα χώματα στην άκρη με τις χούφτες. Κοντά στο δειλινό καταφέραμε σκάψαμε κάμποσο, μάλλον αρκετά. Σκεφτήκαμε να πάμε στο σπίτι να φάμε κάτι. Ήθελε και η θεία μου η Ελένη να δεί τα παιδιά της. Που εφτάσαμε της είπε η μητέρα μου: —Κάθισε εσύ εδώ με το Γιώργο και τα παιδιά και θα πάω εγώ στο νεκροταφείο.. Η θεία η Μάρω μας έδωσε κρυφά από τους άλλους λίγο κρασί, σε ένα μπουκάλι..
Με αυτό έπλυνε η μάνα μου το πρόσωπό τους……
Το κλάμα και οι κραυγές των γυναικών, ακούστηκαν ως το μοναστήρι της Άγιας Λαύρας, εκεί που υψώθηκε η σημαία της επανάστασης το 1821 με καμάρι . Αυτή την φορά για να κατέβει η σημαία για το πένθος και οι καμπάνες να χτυπήσουν θλιβερά!!! .
Η ώρα η καλή φιλενάδες και φίλοι …με υγεία …
………ΜΙΛΑΜΕ ΤΣΑΚΩΝΙΚΑ ………….