Να τσαι α μιτσά τσαι όμορφο Θωμαή .. Μπράβο σιάτη μι . 

………….ΕΜΕ ΝΙΟΥΝΤΕ ΤΣΑΚΩΝΙΚΑ ……Θώμη  

Πέφτα τσαι Παράστσι 30 του Σερικχή τσαι 1 του Αωνάρη 2022: 

Α Τσακωνοπαρέα . 

Κουιτέ #74 από το βιβλίε «ΚΡΑΥΓΗ». 

Διαστσευή τσαι γραφτέ τθα Τσακώνικα από τον Πάνο Μαρνέρη . 

Το ιστορικό για το τσι ενάτθε τθα Καλάβρυτα όλοι νι έμε νιουρίζουντε . Οι μαρτυρίε όλοι,άλλοι βολέ σουστοί άλλοι παρατραβητθοί είνι δείντε νάμου τουρ εικόνε για το τσι ενάτθε. Αλλά γκανία περιγραφή τσαι μαρτυρία ό ‘νι πορούα να αλεί νάμου για το πφουρ έντεοι οι ματέρε νιούκαει τουρ αμέρε έτεοι . .Ό’κι μόνιου ο ατσhέ καημό για το χαμό του ατςhούπου σου πφι κάτσι βολαί τθα θύνητση σι ο μαλέ  έκι ατζίχου τα παλαβομάρα, αλλά  το κάτςhιουμα  τα ψιούχα σε δύου κομμάκια . Το ένα α παλαίστρα για να σούσει ότσι έκι απαραματέ τσαι το άλλιου δίχως, ΕΖΟΥ ΤΣΑΙ ΝΙΑΥΤΕ , παρά Κουιτέ,Κουιτέ,Κουιτέ, για ένταοι πφι ενάτθαει τσαι για έταοι πφι άκια να ναθούνει.Ο ‘κι σούντα το ότσι φονέφταει όλοι οι ατσhοίποι, το αληθινέ μαρτύριε εζήκαει έτεοι πφι αραμάκαει κίσου .Παρά όα ένταοι κατανέγκα να ζήου τσαι να γιουρίσου τθο τόπο μι, γιατσι τθα Καλάβρυτα έμα ξένα . Αντέα τθα φτώχεια,τσαι του ξεφκιλισμοί με παρηγορία το «ο ‘με έχουντε τσαι το ο ‘με πορούντε»Ποτές όμως ο σκωτούκαει τα περηφάνια μι, ποτέ ο χαμελία τα τσιουφά. Γιάκεινη ένι ζούα ακόνη, να θυνηκχούμα, να βούνου τσαι να αντεχούμα ..

Α ούρα κα τσαι να έχουμε ταν υγεία νάμου θιλενάδε τσαι θίλοι. 

…………..ΕΜΕ ΝΙΟΥΝΤΕ ΤΣΑΚΩΝΙΚΑ ……

Το ιστορικό για το τι έγινε στα Καλάβρυτα όλοι το γνωρίζουμε. Οι μαρτυρίες όλες, άλλες φορές σωστές, άλλες λίγο παρατραβηγμένες, μας δίνουν τις εικόνες για το τι έγινε. Αλλά καμιά περιγραφή και μαρτυρία δεν μπορεί να μας πει, για το πως αυτές οι μητέρες ένιωσαν τις ημέρες εκείνες. Δεν ήταν μόνο ο μεγάλος καημός για το χαμό του ανδρός τους, που κάτι φορές στην θύμησή του, το μυαλό άγγιζε την τρέλα, αλλά το σπάσιμο της ψυχής σε δύο κομμάτια. Το ένα, ή πάλη για να γλιτώσει ότι είχε απομείνει, και το άλλο,δίχως ΕΓΩ και ΕΑΥΤΟΣ πάρα κραυγή, κραυγή, κραυγή, για αυτά που έγιναν και για εκείνα που θα γινόντουσαν. Δεν έφτανε το ότι φονεύτηκαν όλοι οι άντρες, το αληθινό μαρτύριο έζησαν αυτοί που έμειναν πίσω. Παρ’ όλα αυτά κατάφερα να ζήσω και να γυρίσω στον τόπο μου, γιατί στα Καλάβρυτα ήμουν ξένη.  Άντεξα την φτώχεια και τους ξεφτιλισμούς με παρηγοριά, το δεν έχουμε και δεν μπορούμε.  Ποτές όμως δεν σκότωσαν την περηφάνια μου, ποτέ δεν χαμήλωσα το κεφάλι μου. Γι’ αυτό ζω ακόμα, να θυμάμαι, να κλαίω και να περιμένω!!! 

Η Ώρα η καλή και να έχουμε την υγεία μας φιλενάδες και φίλοι . 

………..ΜΙΛΑΜΕ ΤΣΑΚΩΝΙΚΑ…..……