Καμαρούετε ταν Μπαρμπαρίνα νάμου το Άγιε έγκεινη καμπτζί πφι για νία ακόνη βοά εμποίτσε νάμου πρεσσιου περήφανοι . 

……………ΕΜΕ ΝΙΟΥΝΤΕ ΤΣΑΚΩΝΙΚΑ………..Μπαρμπαρίνα

Δέφτερα τσαι Τςhίτα 19–20 του Δετσέμπρη 2022: Α Τσακωνοπαρέα . 

Κουιτέ #119: από το βιβλίε «ΚΡΑΥΓΗ» 

Διαστσευή τσαι γραφτέ τθα Τσακώνικα από τον Πάνο Μαρνέρη .

 …..Το τάφο νι  ανοίαμε αναχλέ, γκανιά εκοσιαρία με τριάντα πόντου. Άκια να βάλουμε οπά το πεθερέ μι, Βασίλη Τσαβαλά, το συτζενικό μι Αλέκο Τσαβαλά τσαι τον άτςhωπο μι. Απέ άγκαμε τα μπετσίματα  τσαι εζάκαμε να κουβαλήουμε του σκωτουτοί.Σε βαλήκαμε τάνου τθα μπετσίματα τσαι σ’έμαει σιούρουντε τθο κατάβα . Σε ‘νέγκαμε σε βαλήκαμε τάσου τθο μνήμα. Ούτε σε σιάμε μαειδέ τσαι σε σβαήαμε. 

Οι παπάδε τσαι έτεοι ήγκιαει σκωτουτοί . Όγω του ότσι σε κχακχούαμε αναχλά, ήγκιαει κχαμπέντε οι κούνοι τσαι σι ήγκιαει ξεκχακχούχουντε, γιάκεινη έμαει ποίντε βάρδιε να σι φυάτθουμε . 

Ο ‘νι αντέχα να συνεχίσου. Στερεύε το σκεφτικό μι. Τουρ 25 του Γενάρη το 1944 ενέγκα τθο κόσμο τα δρακουνιού νάμου . 

Ποτέ ο νιουρήε ταν αγκαλία μαειδέ τσαι τα προστασία τ’αφέγκη σι . 

Πφι νι εβαφκία νι εδούκα το όνουμα ταρ αφέφέγκη σι..

….. ΠΑΝΑΓΙΩΤΣΗ…….

… Μόνιου θαυμασμό για έντεοι τουρ ηρωίδε ματέρε ….

………ΕΜΕ ΝΙΟΥΝΤΕ ΤΣΑΚΩΝΙΚΑ ………..

Τον τάφο τον ανοίξαμε ρηχό, καμιά εικοσαριά με 30 πόντους. Θα βάζαμε τον πεθερό μου, Βασίλη Τσαβαλά, τον κουνιάδο μου Αλέκο  Τσαβαλά και τον άντρα μου.  Μετά πήραμε τις κουβέρτες κι πήγαμε να κουβαλήσουμε του σκοτωμένους.  Τους βάλαμε πάνω στις κουβέρτες και τους σέρναμε στον κατήφορο.  Τους φέραμε και τους βάλαμε μέσα στο μνήμα. Ούτε που τούς φτιάξαμε, μήτε που τους διαβάσαμε. Οι παπάδες και αυτοί σκοτωμένοι. Λόγω του ότι τους θάψαμε ρηχά κατέβαιναν τα σκυλιά και τους ξέχωναν. Για άε Παρί α τούτο κάναμε βάρδιες να τους φυλάγουμε.  Δεν αντέχω να συνεχίσω. Στέρεψε το σκεφτικό μου. Στις 25 του Γενάρη του 1944 έφερα στον κόσμο την κόρη μας. Ποτέ δε γνώρισε την αγκαλιά μήτε την προστασία του πατέρα της.  Όταν την βάφτισα  της έδωσα το όνομα του πατέρα της : Παναγιώτα …. «Σκοτάδι η ματιά σου άβυσσος, βλέμμα στραμμένο προς τα μέσα, τον πόνο σου δεν τον αγγίζουμε, με λέξεις κούφιες,άσάρκες πενθούμε»

….Μόνο θαυμασμό γι αυτές τις ηρωίδες μητέρες……

……….ΜΙΛΑΜΕ ΤΣΑΚΩΝΙΚΑ ……….