ΈΜΕ ΝΙΟΥΝΤΕ ΤΣΑΚΩΝΙΚΑ
Τα ούσματα #2 ταρ Ελένη Μάνου
Ο γαμπρέ νάμου ένι κασήμενε σε ένα αψελέ σκαμνί τθα μισά του νοντά ξοικάζου κατά τα φωτογωνία. Ένα υζέ, πφ’ είνι ζούντε τσαί οι δύου γονίε σι, από το σόι του γαμπρού, ένι ίκχου δίπα σι ένα βαθιού κιάτε με ύο, τσαί άλλοι δύου υζοί από ένα αναφτέ τσερί, ίσα τσαί σhοβά του γαμπρού. Ένα συντζενή νή ένα θίλε σι ένι αρχινίντου το ξούρισμα τσαί ταν ίιδα στιμή ενι νιουμένα νιά ντουφετσία. Οι καλεστοί είνι τραγουιδούντε, όχι σε πρεσσού χαιρητέ νηχό, το καθιερουτέ για έντανη τα στιμή τραγουίδι:
Φέρτε το αργυρό θρονί και το χρυσό λεγένι,
να λούσουμε το νιόγαμπρο, το πρώτο τ’αρχοντόπουλο.
_Ευχήσου με, μανούλα μου, τώρα στα λούσματα μου.
_Με την ευχή μου, γιόκα μου, να ζήσεις να γεράσεις…
Τθα Γαστένιτσα το τραγούιδι έκι αρχινίντουντα με τα όγια :
Φέρτε ξουράφια από τροχό, λουρί ’πο τελατίνι να λούσουμε το νιόγαμπρο, τσαί τθον Τερέ, φέρτε ξυράφ’ από τροχό, λουρίδα από μπαρμπέρι…
Όσοι είνι οπά είνι βρέχουντε τα ασημούματα σου, τάσου τθο υό, είνι ποίντε ένα σταυρέ τθα τσουφά του γαμπρού τσαί σ’είνι ξεζίχουντε τθο υό, συνοδία με ταν ευτσή, κα στέφανα. Τα ασημούματα θα σ’αρωι όσοι ανακατούτθαει με το ξούρισμα. Απέ είνι τσιχύντε το ύο τθου τέσσεροι γωνίε τα τσελή, είνι χαιρεκίχουντε, μεγειάζουντε το γαμπρέ τσαί είνι αξιούκχουντε νι, είνι κιάντε νι από τα μισά τσαί είνι ατθαήχουντε νι αψεά, συνοϊδέγγουντε τα χερονομία σου με ευτσέ, να ζήερε, κα στέφανα. Είνι ευτσησκουμένοι τθου γονίε, να ζήωι νιούμου τσαί τθα πεδέλοιπα, αν είνι πάρχουντα κίσου ανύπαντρα αφούτσια, είνι κασημένοι τθο τραπέζι τσαί είνι χορέγγουντε για τα χαρά του γαμπρού.
Καλέ ξημέρουμα θιλενάδε τσαί θίλοι μι, έντζετε να ξακισταθείτε, ταχία θα έχουμε το στεφάνι.
Έμε ΝΙΟΥΝΤΕ ΤΣΑΚΩΝΙΚΑ.
ΜΙΛΑΜΕ ΤΣΑΚΩΝΙΚΑ
Τα λούσματα #2 της Ελένης Μάνου
Ο γαμπρός μας κάθεται σε ένα ψηλό σκαμνί στη μέση του οντά κοιτάζοντας κατά την εστία. Ένα αγόρι που ζουν και οι δύο γονεις του από το σόι του γαμπρού, κρατά δίπλα του ένα βαθύ πιάτο με νερό, και άλλα δύο αγόρια από ένα αναμμένο κερί, δεξιά και αριστερά του γαμπρού. Ένας συγγενής η ένας φίλος του αρχίζει το ξύρισμα και την ίδια στιγμή ακούγεται μια ντουφεκιά. Οι καλεσμένοι τραγουδούν, όχι σε πολύ χαρούμενο σκοπό, το καθιερωμένο για αυτή τη στιγμή τραγούδι:
Φέρτε το αργυρό θρονί και το χρυσό λεγένι,
να λούσουμε το νιόγαμπρο, το πρώτο τ’αρχοντόπουλο.
_Ευχήσου με, μανούλα μου, τώρα στα λούσματα μου.
_Με την ευχή μου, γιόκα μου, να ζήσεις να γεράσεις…
Στην Καστάνιτσα το τραγούιδι άρχιζε με τα λόγια :
Φέρτε ξουράφια από τροχό, λουρί ’πο τελατίνι να λούσουμε το νιόγαμπρο, και στον Τυρό, φέρτε ξυράφ’ από τροχό, λουρίδα από μπαρμπέρι…
Όσοι παρευβρίσκονται βρέχουν τα ασημώματα τους, μέσα στο νερό, κάνουν ένα σταυρό στο κεφάλι του γαμπρού τα ρίχνουν στο νερό, συνοδία με την ευχή, καλά στέφανα. Τα ασημώματα θα τα πάρουν όσοι ανακατεύτηκα με το ξύρισμα. Μετά χύνουν το νερό στις τέσσεροις γωνίες του σπιτιού, χαιρετούν, μεγειάζουν το γαμπρό και τον αξιώνουν, τον πιάνουν από τη μέση και τον σηκώνουν ψηλά, συνοδεύοντας την πράξη τους με ευχές, να ζήσεις, καλά στέφανα. Εύχονται στους γονείς, να σας ζήσουν και στα υπόλοιπα, αν υπάρχουν πίσω ανύπαντρα αδέλφια, είνι κάθονται στο τραπέζι και χορεύουν για τη χαρά του γαμπρού.
Καλό ξημέρωμα φιλενάδες και φίλοι μου, πηγαίνετε να ξεκουραστείτε , αύριο έχουμε το στεφάνωνα.
ΜΙΛΑΜΕ ΤΣΑΚΩΝΙΚΑ.